Mijn ervaring met Prostaat kanker.
IN MEMORIAN DAVID IS OP 22 AUGUSTUS 2021 OVERLEDEN!
Even voorstellen: ik ben David de Bree, 69 jaren oud, al 41 jaren gehuwd met Joep van Sonsbeek. Ik woon in Dieren, Gelderland en heb 49 jaren gewerkt als assistent-accountant en als administrateur, te Dieren en Doesburg.
Op 4 oktober de klapper; een high tea arrangement bij Villa 14 in Dieren. Alle familieleden waren present alsmede collega’s van het werk, maar ook van mijn eerste 2 werkkringen en een aantal zakencontacten en vrienden en buren. Alsof de goden me goed gezind waren was het die dag, in tegenstelling tot de dagen er voor en erna, prachtig weer. Het was een heerlijk feest met als afsluitende klappers een act van Joep zelf en een heuse striptease van Carmen. Een blonde schone. Elke man was jaloers op mij vanwege zoveel liefde die ik van Joep en van iedereen kreeg. Daarna nog 2 maanden werken en dan zou ik lekker van mijn pensioen mogen gaan genieten. Ik keek er met hart en ziel naar uit.
Waarom deze inleiding? Om te laten zien hoe het leven ineens een andere wending kan nemen.
In 2013 onderging ik een dubbele liesbreuk operatie en vanaf dat moment had ik last van erectie stoornissen en op mijn vragen aan artsen of dat de oorzaak kon zijn werd steeds geantwoord dat dit niet mogelijk was. Maar de vele reacties op internet gaven mij een andere mening. Maar goed, toch maar eens naar de huisarts om er na te laten kijken. Niets te vinden, toch maar eens bloed prikken en onderzoeken. Alle waarden waren prima in orde, behalve de PSA, die was 11,9. Ik moet bekennen dat ik nog nooit van PSA gehoord had, maar dat veranderde snel.
Eind oktober voor een verder onderzoek naar de huisarts en die verwees me door naar een uroloog. Ik koos voor de Andros mannenkliniek in Arnhem. Het voordeel daar is dat alle onderzoeken die gedaan moeten worden op dezelfde dag gebeuren. De PSA was toen gezakt naar 9,6. Na een echo werd besloten biopties te nemen waarvoor ik eerst antibiotica moest nemen i.v.m. besmettingsgevaar (Bloedvergiftiging ) dus enkele dagen later terug voor deze handelingen. Er werden 12 lange naalden van 25 cm in mijn prostaat geschoten om op die manier stukjes weefsel uit mijn prostaat te halen. Ik kreeg een maandverband om en in de auto kon ik moeizaam zitten en hobbelden we naar huis. De eerste dag kon ik niet plassen ,door de opeenhoping van het gestolde bloed die uit mijn urinebuis kwam om dat dit de enige weg is om afvalstoffen het lichaam te laten verlaten. Ik was bont en blauw rond mn geslachtsdeel . Ook weken erna was ook mijn sperma bloederig . Ook de andere manier om afvalstoffen kwijt te kunnen raken. Na een week was alles weer normaal wat plassen betrof. Alleen de bonte plekken bleven .
2 weken later ging ik weer terug voor de uitslag.Ik kreeg te horen “helaas het zit er wel”. Gleason score 3-4 (7)
Ik kreeg toen meteen een stemmetje door me heen: “maak je niet bezorgd, het komt allemaal goed”. Waar dat vandaan kwam wist ik niet, maar dat gaf me een zodanig vertrouwen, het geen ik tijdens de hele cyclus in me gevoeld heb.Ik was ook niet geschrokken, alleen teleurgesteld, om dit te horen zo vlak voor mijn pensioen.Het eerste weekend na de diagnose hebben mijn vrouw en ik ons leeg gehuild. Maar daarna heb ik gezegd, “ik heb kanker, maar ik ben geen kanker”. We hebben hem zelfs een naam gegeven, nl. “Gompie”.
Helaas behandelt men niet in de Andros mannenkliniek en ik moest dus naar een ziekenhuis, in mijn geval koos ik voor Rijnstate in Arnhem.Ondertussen had ik via boeken en internet al wel begrepen dat afwachten vaak beter is dan behandelen ( natuurlijk afhankelijk van de mate van prostaat kanker).Eind november 2014 had ik een afspraak met een uroloog in dit ziekenhuis en bij binnenkomst kreeg ik meteen te horen ,zonder ook maar eerst een gesprek te hebben met deze uroloog over de uitslagen van de Andros kliniek. “ik heb 2 opties voor u: of wegsnijden of de Brachie therapie”. Waarop ik vroeg: waarom niet de 3de optie? Afwachten? Hij was meteen in de wiek geschoten.Dat was niet mogelijk, gezien de gleason score, was zijn antwoord. En volgens protocol moest ik behandeld worden.Op de opmerking mijnerzijds, dat het mijn lichaam betrof en ik daar over besliste, kreeg ik alleen maar een misbaar gebaar met de opmerking: de patiënt heeft altijd gelijk.Hij hief zijn handen boven z’n hoofd uit en was geërgerd door mijn opmerking en voornemen.
U begrijpt al, dat dit niet meehelpt om een vertrouwensband te scheppen.
Maar goed, ik kon er rustig over na denken , werd me verteld, Ga op vakantie (?) (eerst zo’n haast) en ik mocht eind december 2014 weer terug komen met mijn beslissing.We werden doorverwezen naar de oncoloog verpleegkundige , die met ons de verschillende opties doornam. Daar werd je ook niet vrolijk van. Bij de Brachie therapie worden radio actieve korreltjes in de prostaat geschoten. Over het algemeen gaat dat goed, volgens haar, maar er kan een korreltje door je bloedbaan verdwalen naar bv je hart toe met alle gevolgen van dien. Ook mag je 3 maanden geen kind op schoot nemen vanwege de radio activiteit. Partner naast je in bed schijnt niet erg te zijn, volgens haar dan. Lijkt me niet logisch.
Bij het wegsnijden wordt de urineleider doorgesneden zodat men bij de prostaat kan komen. Na de operatie wordt alles weer verbonden. Gaat dat niet goed dan ontstaat er lekkage (incontinentie) en dat kon weer opgelost worden door middel van een andere operatie of medicijnen. Ook bestaat de kans dat er zenuwen geraakt worden in dat gebied en er impotentie klachten kunnen ontstaan. Dus mijn vrouw zei, als ik het goed begrijp, belandt hij van de wal in de sloot, als het verkeerd uitpakt. Op onze vraag of er ook een alternatieve manier was, kregen we het antwoord, jawel, maar dat is wetenschappelijk niet bewezen. ( altijd die dooddoener)
Met deze prachtige wetenschap gingen we dus weer naar huis.
Er werd een afspraak gemaakt voor een MRI scan in Rijnstate ziekenhuis in Zevenaar. Ik kreeg tijdens dit onderzoek een contrastvloeistof ingespoten om het bekken gebied beter zichtbaar te maken, een loden plaat werd er op mijn onderlichaam gelegd en ging zo de tunnel in.Na een dag thuis te zijn begon mijn onderlijf te jeuken en kreeg een gloedrode uitslag op mijn genitaliën en buik. Krabben natuurlijk,huisartsbezoek zalfjes die je met handschoenen aan moest brengen (gezond spul) niets hielp, waarop mn vrouw zei : komt dat niet van die MRI scan. Inmiddels sliep ik steeds slechter erdoor. Zoeken op internet en inderdaad een allergische reactie door het contrast vloeistof .Volgens huisarts en Uroloog kon dat niet, terwijl het internet er vol van staat door mensen die dit ook is overkomen. We hebben het af moeten dwingen om erachter te komen wat voor vloeistof dit was in het ziekenhuis want men is daar niet al te open over.
Maar het staat zwart op wit en achteraf nadat ik weer een MRI moest ondergaan kon het eenvoudigweg ook zonder contrastvloeistof.(de kas moet ook gespekt worden)
Het heeft wel een half jaar geduurd totdat het hele bekkengebied weer helemaal tot rust was .Ze zeggen jeuk is erger dan pijn welnu ik heb het aan de lijve ondervonden. In die tussentijd moest ik natuurlijk wel werken, maar mijn werkgever was heel coulant en ik mocht, als ik daar behoefte aan had, rustig een paar dagen thuis blijven. Die laatste maand zal het er toch ook niet meer toe doen, was zijn redenering. Echt top.
Enfin, ik ben in die tussentijd gaan speuren naar een andere oplossing. Veel internetten en boeken lezen. Bij die artikelen waar ik het gevoel had, dit kan wel eens werken, ben ik stil blijven staan en zo kwam ik op een aantal manieren en inzichten hoe met de kanker om te gaan. Ik kwam tot de conclusie dat beweging, frisse lucht en positief blijven heel belangrijk was. En ik kwam er achter dat stress 1 van de hoofdoorzaken is van zo goed als elke chronische ziekte. (Mijn burnout heeft me dat inzicht gegeven) .Ook gezonde voeding draagt een belangrijk steentje bij. We aten al redelijk gezond, maar nu nog meer de puntjes op de i zetten was nog beter.Vitamine supletie extra geslikt De- D3 de B12 en de C hoge doseringen, dus niet het kruidvat spul maar de Golden Naturals (merk)
Dus wat heb ik gedaan: veel wandelen in de buitenlucht, 8 km per dag -gezond eten ( zover als dat mogelijk is tegenwoordig), alle stress overboord, en uitstapjes gaan maken ten slotte was ik met pensioen,
Ook ben ik toen begonnen met het zogenaamde “Paard van Troje”.
Een papje maken van Ahornsiroop, Natriumbicarbonaat en water. Elke dag 3 theelepels van dit brouwsel innemen. Dat gedurende 8 weken, met telkens een 1 week pauze. Het idee is dat de kankercellen dol zijn op zoetigheid (de ahornsiroop) en door de mix met Natriumbicarbonaat ( hetgeen gif is voor de kankercel) beiden inslikt en daardoor afsterft. Dr. Simoncini in Italie werkt met Natriumbicarbonaat en mensen met kanker.Hij injecteert deze direct in de bloedbaan . Deze zal wel geschorst worden vanwege deze therapie , want dat belemmert de winsten van de ziekte industrie. Want tot deze conclusie ben ik ook gekomen tijdens mijn zoektocht
Na veel denkwerk en overleg met mijn vrouw heb ik besloten alles te weigeren en af te wachten in samenwerking met mijn eigen aanpak. Mijn vrouw stond volledig achter me en had ook een bijzondere ervaring. Ze was boodschappen doen in Oud Dieren en kwam daar een mevrouw tegen uit het westen des land. Zij vroeg haar de weg naar het winkelcentrum, waarop mijn vrouw zei: rij maar achter me aan , want ik moet er zelf ook naar toe. Daar aangekomen bood deze mevrouw haar een kopje koffie aan, waarna ze in gesprek kwamen. Omdat het nog zo vers was, kwam het verhaal ook op de prostaatkanker en toen vertelde deze mevrouw, dat ze jarenlang in een ziekenhuis gewerkt had als hoofdverpleegkundige op de oncologie en daar aardig wat dingen had gezien en meegemaakt , wat niet door de beugel kon.Zij adviseerde mijn vrouw om heel goed uit te kijken en goed te luisteren wat de artsen zeiden. En vooral ook je eigen koers te varen en tijd nemen om een beslissing te nemen en je niet onder druk te laten zetten op wat voor manier dan ook.
Dus eind december naar die oncoloog en hem medegedeeld dat ik alles weigerde en wilde af wachten. Afgesproken dat ik om de 3 maanden op controle zou komen. De eerste keer dus in maart 2015.Wel kreeg ik verbaal of non-verbaal veel onbegrip voor mijn beslissing uit onze omgeving, familie en vrienden maar dat heeft me geen enkele keer aan het twijfelen gebracht.
Telkens als we naar het ziekenhuis moesten maakten we er een dagje uit van en kozen het ziekenhuis waar ze bv. lekkere soep hadden of gingen daarna de stad in. om een lekkere uitsmijter te eten.Kortom: we leefden ons pensioen zonder dit te laten overheersen door de kanker. We hebben vele gesprekken gevoerd Joep en ik en lachten onze spinsels weg of mopten alsof we een goede grap hadden gehoord.
Eind maart 2015 voor de 1ste controle: PSA waarde op dat moment: 5.9.
Een kort bezoek, want volgens de arts zag dat er prima uit. Waarop ik antwoordde en meteen opstond en zei nou dan kunnen we weer vertrekken.
Volgende afspraak eind juni 2015.
Daar ik niet van te voren de uitslag van het bloed kreeg, hoorde ik de hoogte van de PSA pas op het moment van de afspraak. 16.5. Dat heb ik ook meteen aan gekaart dat ik van te voren mijn uitslag rijkelijk op tijd wilde weten voordat ik op een herhalingsbezoek ging en niet een paar weken in het ongewisse zou lopen en spanning zou opbouwen.Hij was zeer gepikeerd daarover maar veranderde dat toch in zijn computer.
Meteen kwam de arts weer met de opmerking: nu moeten we toch een behandeling gaan doen. Waarop ik zei: “ik dacht het niet”maar volgens protocol spoorde hij aan ! Daar heb ik niets mee te maken ,met Uw protocollen ik ben van de jaren 60 en hou niet van protocollen , ieder mens is anders dus protocol zegt mij niks.
Waar ik de stelligheid en de moed vandaan haalde, weet ik niet, maar het gaf een geweldig gevoel, om niet mijn oren te laten hangen naar de wil van een arts.En weer kwam dat misprijzende gebaar en de woorden: “de patiënt heeft altijd gelijk”. Dan moet u wel over 10 weken weer een afspraak maken was zijn opmerking. Ik heb toen besloten niet meer naar deze arts te gaan, daar ik totaal geen vertrouwen in die man had.
Contact opgenomen met de Andros kliniek om te vragen of ik daar weer terecht kon en dat was geen probleem. Gezien de score van de PSA van 16.5 werd me gezegd dat er wellicht een behandeling zou moeten volgen, maar dat we daar tijdens de afspraak over konden praten. Een andere benadering, waarin je het zelf ook nog voor het zeggen hebt.
Ik ging toen de laatste fase van mijn ziekte in, althans zo voelde het.
De laatste maanden had ik de natriumbicarbonaat om de 3 dagen, opgelost in lauw water, genomen en ging daarnaast ook kurkuma longa capsules gebruiken.
En ook niet onbelangrijk, kwamen mijn vrouw en ik, op het spirituele pad terecht door toedoen van 1 van onze poezen. We kwamen er achter dat er heel wat meer was tussen hemel en aarde, dan dat wij kunnen waarnemen.Beurzen bezocht, training gedaan, en elke avond een geleide meditatie gedaan.ieder avond een half uur languit op je bed liggen oortelefoon in en luisteren naar de muziek of stem die je doet ontspannen. (geen stress)Meditatie heb ik ontdekt verlaagd je stresshormoon.
Tijdens deze meditaties kwam regelmatig mijn vader als gids tot me met de mededeling dat alles goed zou komen. Ook kwamen we bij een medium terecht om te vragen of een bepaalde opleiding voor ons geschikt zou zijn. Tijdens dit gesprek kwamen we ook op mijn prostaat kanker terecht. Dat vond hij interessant en vroeg om visueel in mijn lichaam naar de prostaat te geen. Hij vroeg me welke kleur deze had. Vervolgens moest ik de prostaat vragen wat deze nodig had om te herstellen en meteen kwam het woord eiwitten naar boven , (als boekhouder ben ik niet met eiwitten bezig alleen met cijfers). Hetgeen ik daarna ook regelmatig genuttigd heb.
Dit zal voor veel mensen vreemd klinken, maar het was voor mij werkelijkheid en gaf me nog steeds zeer veel vertrouwen in de goede afloop.Tijdens een bezoek van mijn vrouw bij een natuurarts, werd zij gescand met de Oberonscan. Een programma dat in Duitsland met name veel gebruikt wordt bij onderzoek naar allerlei soorten ziekten. Tijdens dit bezoek kwam ook weer de prostaatkanker naar boven en hij zei dat hij nog wel tijd had om ook bij mij zo’n scan te doen. Tijdens deze scan zei hij me, dat als ik niet gezegd had dat ik deze kanker had, hij me als volslagen gezond zou beschouwen, want de scan gaf geen enkel teken van kanker aan, zelfs niet op het moment dat hij dieper op de prostaat ging scannen.En, geloof het of niet, ik wist inmiddels dat er niets meer zat via een innerlijk weten. Mijn vrouw geloofde me meteen, toen ik dat zei, maar mijn oudste zus dacht dat het meer de vader van de gedachte was.
In ieder geval ging ik beging oktober 2015 naar de afspraak bij de kliniek. Ook de PSA weer laten meten en die was toe 5.6, het geen bij mij natuurlijk een vreugdesprongetje teweeg bracht.Afgesproken werd, dat we een echo zouden doen en een gerichte MRI scan in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.Tijdens de echo zei de oncoloog dat alles er prima uitzag en dat we de MRI zouden afwachten. De schommelingen in mijn PSA waarde werd volgens hem , veroorzaakt door een verkalking in de prostaat.
Een week later naar Nijmegen en eind oktober weer naar de kliniek.
De uitslag: “U hebt een wijs besluit genomen om niets te laten doen, want er zit niets meer”kreeg ik te horen, want eigenlijk had u toen geholpen dienen te worden, volgens het protocol.
Hij was totaal niet geïnteresseerd in de wijze waarop ik dit gedaan had.
Uiteraard dolblij van vreugde belde ik mijn familie en mijn oudste zus was stomverbaasd ( ook door mijn eerdere opmerking dat er niets meer zat) met de woorden “kan dat ook al” . In juni 2016 nog een keer de bloedwaarde laten testen en op basis van de PSA waarde alleen telefonisch contact gehad met de kliniek. Alles prima in orde en een afspraak voor eind december van dat jaar.
Ook toen weer het bloed laten testen en bij het gesprek met de verpleegkundige, zei ze me, dat ze verwachtte dat de professor een gesprekje zou hebben en dat ik dan weer kon gaan, op basis van de bloedwaarden. Helaas, de professor heeft 5 klinieken en moet ook geld verdienen. Ik wil toch weer een echo doen en een MRI scan, was zijn opmerking, want 2 jaar geleden had u wel die score.
Met tegenzin ben ik toen akkoord gegaan, maar na de echo kreeg ik te horen dat alles er prima uitzag en we de MRI scan ook nog even zouden afwachten.Toen ben ik afgehaakt en dacht bij mezelf: ik ben geen melkkoe! Temeer omdat ik toen ook te horen kreeg dat de Uroloog van Rijnstate, die met de Davinci methode opereerde, weinig vlieguren had gemaakt zoals de Professor zei.U zou in Duitsland geopereerd worden .
Ik ben niet meer terug geweest en nu 2 en een half jaar later voel ik me nog steeds prima.
Ik drink nog steeds om de 3 dagen een glas lauw water met natriumbicarbonaat ter ontgifting en ontzuring van mijn lichaam en dat bevalt me prima.
Begin 2016 heb ik ook een interview mogen geven in het maandblad “Uitzicht ” van de Moermans vereniging en ook al een aantal mensen mijn verhaal mogen vertellen.
Half 2016 ging onze huisarts met pensioen en we hadden even een kort bezoek om hem te bedanken. Tijdens dit bezoek zei hij: fijn he? zoals het afgelopen is met je prostaatkanker. Ik zei, ja, maar wat ik niet snap waarom de professor niet geïnteresseerd was in mijn weg naar genezing. Waarop de huisarts zei: ja, vreemd he? Ja, maar jij vraagt het je ook niet, zei ik. Nee, zei hij, zo zijn we niet opgeleid. Vreemd, maar waar. En natuurlijk is elk mens anders en reageert anders op de mededeling “U hebt kanker”, maar 1 ding weet ik zeker, blijf altijd de regie in eigen handen houden, natuurlijk afhankelijk of je klachten hebt of niet. En hoe ernstig de klachten zijn.
Door het verdiepen in de medische wereld ben ik wel tot de conclusie gekomen, dat er een Ziekte industrie bestaat waarin veel geld omgaat en degenen die dat geld opstrijken willen ons maar al te graag in die industrie houden, hetzij via medicatie, controles e.d.
Ik wens iedereen die kanker heeft, kanker krijgt of iemand in de naaste omgeving heeft met kanker, dat ook voor hen een pad is tot werkelijke genezing.
En wat je ook kiest, geloof er in en vertrouw erop dat je lichaam tot veel in staat is en datgene gebeurt waartoe je je eigen lichaamscellen stimuleert. Uiteraard soms met hulp van externe middelen.
Interessante lectuur en films:
De documentaire “Heal” met veel inzichten over het zelfhelend vermogen van het lichaam.
De boeken:
Andreas Morits – Kanker is geen ziekte
Dr. David Servan-Schreiber- Antikanker
Prof Brian Peskin – Het verzwegen verhaal over kanker
Prof. Peter Gotzsche – Dodelijke medicijnen.
Henk Fransen. www.henkfransen.nl
Ik hoop van ganser harte dat ooit het beste met wat de reguliere behandelingen te bieden hebben samen komen met het beste wat de alternatieve behandelingen te bieden hebben, in het belang van de patiënt. En dat het eens afgelopen is om zoveel geld te verdienen over de rug van de zieke mens.
Langzaam zie ik positieve veranderingen, mede doordat mensen steeds mondiger worden bij de medici en naar hun lichaam en intuïtie luisteren.
En als laatste mijn vrouw, die mij een jaar lang gevolgd heeft met camera en alles heeft gedocumenteerd gedurende dit proces.
Dit was mijn uitgebreide verhaal over mijn ervaring met kanker en hoe er mee om te gaan.
Liefs David de Bree , met dank aan mijn vrouw Joep de Bree-van Sonsbeek
En onze twee lieve poezen: Spookey en Rebbel.
Op de blog van deze site van www. ankh-of-light (Egyptische levenskruis van licht) kunt U Uw ervaringen of verhaal plaatsen en reageren op geschreven stukken. Wij willen met dit -Platvorm David – een mogelijkheid bieden aan mensen die getroffen worden door kanker, om hun ervaringsverhaal te vertellen. Dit om de mensen die aan het begin van deze weg staan of er mee te maken krijgen een handvat te bieden om informatie te vergaren, hoe andere lotgenoten de diagnose verwerkt hebben en welke weg zij daarna bewandeld zijn. Ook is het waarschijnlijk fijn om lotgenoten om raad te vragen als je vol met gevoelens zit en er niet uitkomt. Het gaat niet om een bepaalde behandeling aan te prijzen, maar om de mens met deze ziekte een weloverwogen keuze te laten maken en hoe om te gaan met de behandeld arts en andere factoren, op basis van ervaringen van de medemens.